Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Ερώτηση Δημήτρη Ζώταλη για την εγκληματικότητα στο Δήμο Μοσχάτου-Ταύρου


Κύριε Δήμαρχε, μετά τις επαναλαμβανόμενες και αυξανόμενες σε αριθμό και σοβαρότητα εγκληματικές και παραβατικές ενέργειες που πραγματοποιούνται στο Δήμο Μοσχάτου Ταύρου και ειδικά στην Κοινότητα Μοσχάτου, με κλοπές, ένοπλες ληστείες, εμπρησμούς, κλπ.

Ερωτάσθε..

Σε τι μέτρα σκέφτεστε να προβείτε ώστε να προστατευθεί η πόλη και οι πολίτες της από τους άμεσους κινδύνους που προκύπτουν από την εγκληματική δραστηριότητα, ώστε να επανέλθει το αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας στην κοινωνία του Μοσχάτου, αλλά και του Ταύρου.

Ο ερωτών Κοινοτικός Σύμβουλος
Δημήτρης Ζώταλης

Κοινοποίηση :
Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου Μοσχάτου Ταύρου
Πρόεδρο Κοινοτικού Συμβουλίου Μοσχάτου
Πρόεδρο Κοινοτικού Συμβουλίου Ταύρου

Αποχαιρετάει την Α' ΕΣΚΑ ο Αίολος Ταύρος ξεχώρισε όμως το έμψυχο δυναμικό του

Ο Αίολος Ταύρος 2006 πρόκειται να αποχαιρετήσει την Α’ ΕΣΚΑ στο τέλος της φετινής αγωνιστικής περιόδου, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως δεν πρόσφερε κάτι σπουδαίο στον χώρο του αθλητισμού τη φετινή αγωνιστική περίοδο.

Η παρουσία ορισμένων αξιόλογων μπασκετμπολιστών στο έμψυχο δυναμικό του αποτέλεσε μια ξεχωριστή και ευχάριστη νότα για τους ανθρώπους του εν λόγω συλλόγου, ενώ η θέληση και η επιμονή αυτών για την αποφυγή του υποβιβασμού του τμήματος δε θα μπορούσαν παρά να μην τιμούν τους ίδιους τους παίκτες του τμήματος.

 Ένας εξ’ αυτών είναι ο Χρήστος Κοκλώνης, ο οποίος θήτευσε για μια ακόμα σεζόν στον Αίολο Ταύρο 2006, προσφέροντας τα μέγιστα στην ομάδα, ανεξάρτητα με την κατάληξη της στο βαθμολογικό πίνακα της Α’ Κατηγορίας.

 Ο 39χρονος φόργουορντ της ομάδας-17-9-1972- ξεκίνησε την καριέρα του από τα τμήματα υποδομής του Γ.Σ Περιστερίου στις αρχές της δεκαετίας του 90’, αλλά δεν παρέμεινε για πολύ καιρό στον εν λόγω σύλλογο. Λίγους μήνες αργότερα, ο Κοκλώνης μετακινήθηκε στον Αιγέα Αθηνών, ο οποίος με καθοδηγητή τον προπονητή, Δημοσθένη Παπαχρήστου κατάφερε να ανέλθει από τη Γ’ ΕΣΚΑ στην αντίστοιχη της Β’ Κατηγορίας.

 Έξι έτη αργότερα, ο Κοκλώνης μετακινήθηκε στην Α.Ε Καλλιθέας Τζιτζιφιών, η οποία συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Α’ ΕΣΚΑ και συνεργάστηκε με τους προπονητές, Ηλία Αρμένη, Νίκο Κωστόπουλο. Ακολούθως, ο φόργουορντ, του Αίολου Ταύρου 2006 μετακινήθηκε στην Α.Ε Ταύρου και πανηγύρισε την άνοδο στην Α’ Κατηγορία από την αντίστοιχη της Γ’ Εθνικής, έχοντας ως προπονητές τους Θέμη Κροκόδυλο και Θανάση Σκουρτόπουλο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 00’ ο Χρήστος Κοκλώνης μεταγράφηκε στον Τήρωνα Αγίων Θεοδώρων,ο οποίος συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Α’ ΕΣΚΑ-Η, ενώ ένα χρόνο μετά επέστρεψε στην Α.Ε Ταύρου, η οποία συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Ακολούθησε η θητεία του ίδιου στον Πορφύρα με τον οποίο εξασφάλισε την άνοδο στη Γ’ Εθνική, ενώ εν συνεχεία επέστρεψε στον Αίολο Ταύρο 2006 και συνεργάστηκε με τον προπονητή, Μιχάλη Θάνο.

Η συγκεκριμένη ομάδα προβιβάστηκε το 2009 στη Γ’ Εθνική, ο Κοκλώνης παρέμεινε σ’ αυτή και συνεργάστηκε με τους προπονητές, Θάνο και Παπαδάκη την αγωνιστική περίοδο 2009-10, όταν το τμήμα δεν κατάφερε να διατηρηθεί στη Γ’ Κατηγορία. Παρ’ όλα αυτά, ο παίκτης του Αίολου Ταύρου 2006 παρέμεινε στο συγκεκριμένο συγκρότημα, το οποίο καθοδηγείται από την αρχή της σεζόν από τον προπονητή, Θοδωρή Ορφανίδη, δίνοντας τον καλύτερο του εαυτό για την υλοποίηση του στόχου του τμήματος.

athlisi

Ο μαθητής Μάρκος Πυλαρινός του Εσπερινού Μοσχάτου μιλάει για τις συγχωνεύσεις

Σχετικά με τις συγχωνεύσεις, του Μάρκου Πυλαρινού

Τις τελευταίες εβδομάδες, εχει εμφανιστεί ενα μείζον ζήτημα. Το ζήτημα αυτό αποτέλεσε και την αφορμή, την εναρκτήρια ώθηση αν θέλετε, της δημιουργίας αυτού του άρθρου.

Επρόκειτο για της πιθανές συγχωνεύσεις εσπερινών σχολείων. Είμαι μαθητής εσπερινού λυκείου και μαθητής γενικότερα, οπότε όπως καταλαβαίνετε, είναι κάτι που συνδέεται άμεσα με την πραγματικότητά μου, ανάμεσα σε πολλούς συμμαθητές μου. Πιο συγκεκριμένα, φοιτώ στο Εσπερινό Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις του Μοσχάτου, στη Δ’ Λυκείου.

Όπως προανέφερα, οι συγχωνεύσεις αποτελούν εν μέρει αφορμή, οπότε θα ήθελα να ξεκινήσω με κάτι λίγο γενικότερο. Την Παιδεία. Παιδεία όχι ως απαραίτητα μόνο τις πρώτες εικόνες που εισέρχονται στη σκέψη κάποιου, όπως σχολικά ιδρύματα, τάξεις παιδιών, καθηγητές στον πίνακα, παιδιά στο προαύλιο, αλλά γενικότερα, την πρόσληψη γνώσης, γενικής και ειδικής. Την ελευθερία της, την ορθότητά της, την έλλειψη δογματισμού που πρέπει να διαθέτει.

Η παιδεία, δεν είναι τα μαθήματα που θα πάρει ενας μαθητής για το σπιτι, η παιδεία ειναι ο θεμελιώδης λίθος της βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης εξέλιξης ενός ατόμου. Είναι ένας όρος τόσο ισχυρός, που ολόκληρα έθνη μπορούν να ανθίσουν βασιζόμενα πάνω της, ή στο άλλο άκρο, ολόκληρα έθνη μπορούν και να χειραγωγηθούν μέσω αυτής. Είναι οι αξίες, η ηθική, η γνώσεις με τις οποίες θα εξοπλιστεί κάποιος και ανάλογα θα εισηχθεί και θα προσφέρει σε μια κοινωνία. Όπως και πολύ συνάνθρωποί του, που εν τέλει θα ορίσουν και το χαρακτήρα ενός συνόλου, καλό ή κακό.

Ειδικότερα τωρα, μπαίνουμε στο χώρο του σχολείου. Όπως όλοι μας στην αρχή – διότι δεν πιστεύω να υπάρχει παιδί έξι ετών να θυσιάζει οικειοθελώς τα ξέγνοιαστα χρόνια του και το ατελείωτο παιχνίδι του, προς χάριν του εγερτηρίου στις επτά η οκτώ το πρωί ακολουθώντας μία, για τα δεδομένα, απίστευτα οριοθετημένη μέρα – και εγώ μίσησα το σχολείο.

Αιώνιος πολέμιος, χρόνια. Αλλά ήμουν τυχερός όσον αφορά το διδακτικό περιβάλλον το οποίο μου προσφέρθηκε στα πρώτα εκείνα χρόνια. Βρέθηκα, μαθαίνοντας μέρα με την ημέρα, νέα γράμματα, να ανακαλύπτω λέξεις γραμμένες που ξαφνικά είχαν νόημα, περισσότερο νόημα, κάθε μερα. Από τότε γνωρίζω πολύ καλά την ευχαρίστηση της παιδείας, της μόρφωσης, της ανακάλυψης, αν και όχι απαραίτητα του σχολείου. Από τότε μέχρι τώρα, έχω απορροφήσει πολλές εμπειρίες. Έχω «πείρα» χρόνων και χρόνων διδασκαλίας. Καλοί εκπαιδευτικοί, κακοί εκπαιδευτικοί, εξαίσιοι εκπαιδευτικοί. Γνωρίζω τη δομή του σχολείου και του συστήματος παιδείας, λόγω των ετών που έχω αφιερώσει στα σχολεία, παρατηρώντας.

Η παρατήρηση επομένως, μας φέρνει σε κάτι που βλέπω χρόνια, το καίριο ζήτημα. Τα λάθη. Τα απανωτά λαθη. Εκπαιδευτικών, του συστήματος παιδείας. Θα μπορούσα κάλιστα να πω ότι δεν με ενδιαφέρουν καθόλου όλα αυτά, ότι εγώ με το καλό τελειώνω φέτος και ότι δεν είναι κάτι που θα με επιρρεάσει. Αλλά έχω αντιμετωπίσει τόσα σφάλματα, έχω ξοδέψει τόσα χρόνια στα σχολεία και έχω δει τόσους μαθητές που αντιμετωπίζουν προβλήματα – και θα έχουν και άλλα να αντιμετωπίσουν τώρα – που δεν μπορώ να αδιαφορίσω, να επαναπαυτώ.

Επομένως, θέλω και εγώ να τα αντιμετωπίσω. Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει βέβαια «Και ποιος είσαι εσύ που θα πεις στον καθηγητή πως θα κανει τη δουλειά του;». Αντιθέτως, η άποψή μου είναι ότι η ιδιότητά μου ως μαθητής, με χρίζει το κατ΄ εξοχήν άτομο να «πει στον καθηγητή πως να κάνει τη δουλειά του» και οποιοσδήποτε μαθητής. Διότι οι μαθητές, εξαρτώνται απο τον καθηγητή τους, τον δάσκαλό τους. Ο καθηγητής έχει την υπέρτατη ευθύνη να προσφέρει στους μαθητές του, άλλον εναν ακόμη λίθο στα θεμέλια που χτίζουν όλοι οι εκπαιδευτικοί. Αυτός είναι ο λόγος, που θρέφω αμείωτο σεβασμό για τους άνθρωπους οι οποίοι τιμούν κάθε μέρα το επάγγελμά τους με αυτόν τον τρόπο.

Ίσης ή και μεγαλύτερης σημασίας ίσως είναι και τα λάθη του συστήματος. Ένα από αυτά, η διδακτική εντολή του παιδαγωγικού ινστιτούτου για την τελευταία τάξη του λυκείου, η οποία περιορίζει όλους τους καθηγητές της Ελλάδας στο να έχουν ολοκληρώσει όλοι την ίδια ύλη μέχρι την έναρξη των Πανελληνίων. Αποτυχία της επίτευξης αυτού – από μονάχα έναν καθηγητή - σημάινει αναθεώρηση της ύλης των Πανελληνίων και την επακόλουθη αίτηση του καθηγητή για επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Η εντολή αμέσως προϋποθέτει ότι όλοι, όλοι η μαθητές και καθηγητές στην τελευταία τάξη του λυκείου αυτη τη στιγμή στην Ελλάδα, ειναι πανομοιότυποι. Όλοι εχουν τον ίδιο ρυθμό προόδου, πρέπει να κάνουν ολοι τα ίδια κεφάλαια ταυτόχρονα χωρίς περιθώρια αυτοσχεδιασμού.

Και άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά, που καταπνίγουν το χαρακτήρα και οποιαδήποτε προσπάθεια ενός εκπαιδευτικού να προσαρμοστεί στις ανάγκες των μαθητών του, αντί για το αντίθετο. Μετά έρχεται η κατάργηση του προγράμματος πρόσθετης διδακτικής στήριξης. Αν ο λόγος που καταργήθηκε, ήταν λόγω έλειψης μαθητών και άσκοπο διορισμό καθηγητών με επακόλουθο τις «άσκοπες» δαπάνες, τότε κάποιος είχε λάθος εικόνα για το πρόγραμμα. Απλούστερα, αν μια τάξη ΠΔΣ ήταν γεμάτη, κάποιος δεν έκανε σωστα τη δουλειά του. Το ΠΔΣ υπήρχε καθαρά για την κάλυψη κενών λίγων μαθητών που είτε είχαν προβλήματα με την ύλη, είτε απουσίαζαν. Και υπάρχουν και άλλες παρόμοιες «περικοπές». Η μεγαλύτερη από αυτες, η αμέλεια.

Τώρα για τις συγχωνεύσεις. Κάτι το οποίο θα πλήξει μαθητές ακόμη πιο σφοδρά. Το εσπερινό σχολείο, είναι ένας θεσμός απίστευτα παρεξηγημένος. Στερεότυπα του είδους «οι ναρκομανείς, οι κλέφτες, οι ταραξίες και όλο το κακό συναπάντημα είναι στα νυχτερινά». Ένα στερεότυπο που αδυνατώ τη γέννησή του να κατανοήσω. Αλλά δυστυχώς, είναι η άποψη ενός αισθητά μεγάλου ποσοστού της κοινής γνώμης.

Διάφορα περιστατικά του είδους έχουν υπάρξει παντού, ακόμα και στα ημερήσια. Μην ξεχνάμε την εποχή που η τηλεόραση βούιζε με νεα για «βαποράκια εξω απο σχολείο διακινώντας ναρκωτικά». Αλλά θα τα παραβλέψω όλα αυτα διότι ο σκοπός μου δεν είναι να απαγγείλω ευθύνες ή να αμαυρώσω την εικόνα κάποιου άλλου σχολείου. Η αλήθεια παραδόξως ειναι πολύ διαφορετική. Το εσπερινό είναι ενα σχολείο κυριολεκτικά δεύτερης ευκαιρίας. Κόσμος με όλων των ειδών τα προβλήματα και τις δυσχέριες καταφεύγει στο εσπερινό για μία ευκαιρία να τελειώσει το σχολείο. Ίσως να ξεκινήσει σπουδές. Να εξασφαλίσει κατά κάποιον τρόπο, κάποια ισότητα σε μία κοινωνία που εμπορεύεται «χαρτιά». Είναι όλοι οι λόγοι που γράφτηκα και εγώ και δεν θα άλλαζα το σχολείο μου με τίποτε. Είναι ένα ήσυχο περιβάλλον, όπου επικρατεί η ισότητα, αντί για την υπεροψία απέναντι σε άλλο ενα απο αυτά τα «άτακτα παιδια» και τα μαθήματα, στην δική μου περίπτωση τουλάχιστον, θα τα περιέγραφα «κολεγίου».

Μαθητές που έρχονται από δουλειές όλη την ημέρα και ακόμη προσπαθούν να είναι εκεί στην ώρα τους, να τελειώσουν το σχολείο. Όλα αυτά βέβαια, ειναι «υποκειμενικά». Δεν είναι κάτι που φαίνεται στα χαρτιά, στους αριθμούς που λαμβάνει το υπουργείο παιδείας. Τα μόνα επιτεύγματα μιας συχγώνευσης θα ήταν τόσος κόσμος να χάσει το μόνο οικείο σχολικό περιβάλλον που είχε. Να χάσει οποιαδήποτε δίοδο επικοινωνίας με τους καθηγητές σε μια τάξη 35 ατόμων, για να μην ξεχνάμε και την επιπλέον απόσταση. Από το άθροισμα όλων, απορρέει το γεγονός οτι ενα μεγάλο ποσοστό, για να μην πω άνω των μισών, θα τα παρατήσει. Και αμέσως, χάσαμε άτομα που χρειαζόμασταν. Όπως είπε και ένας καθηγητής μου, «Κάθε παιδί στο νυχτερινό είναι κέρδος για την κοινωνια». Διότι, όπως πριν, η παιδεία με την οποία εξοπλίζεται ο άνθρωπος, θα ορίσει το χαρακτήρα του συνόλου, της κοινωνίας.

Έχουμε και εμείς προβλήματα βλέπετε, οι «ναρκομανείς, οι κλέφτες, οι ταραξίες και όλο το κακό συναπάντημα στα νυχτερινά»...

Πυλαρινός Μάρκος Δ’2
Εσπερινό Μοσχάτου