Μια πρόταση από το μέλος του Τοπικού Συμβουλίου Νέων Μοσχάτου Γιώργου Μαρίνου Παπανικολάου έπεσε στο τραπέζι με αφορμή τη συζήτηση για τη παιδεία στη τελευταία συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Μοσχάτου :
Δεν χρειάζεται να παρακολούθησε κανείς τη τελευταία συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Μοσχάτου για τη παιδεία στη πόλη για να καταλάβει, ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα στα σχολεία και πολλές δυσκολίες στο έργο του Δήμου και των σχολικών επιτροπών (βλέπε φθορές, φωτοτυπίες, πετρέλαιο κ.α.).
Η κύρια αιτία του προβλήματος είναι σαφώς η περιορισμένη χρηματοδότηση από τη κεντρική εξουσία και η πολυπλοκότητα των διαδικασιών για θέματα προμηθειών για τις ανάγκες των σχολείων.
Επιπλέον οι συσσωρευμένες υποχρεώσεις προηγούμενων ετών δημιουργών ένα πρόσθετο πρόβλημα στη λειτουργία των σχολικών επιτροπών, που τρέχουν να καλύψουν κάθε κενό που εμφανίζεται.
Αν και προερχόμενος από την αντιπολίτευση δεν θα κατηγορήσω το Δήμο και τις σχολικές επιτροπές ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αφού είδα ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για το έργο που έχουν αναλάβει.
Θα πω όμως ότι δεν υπάρχει δημιουργικότητα και θέληση για ρήξη με το παρελθόν. Η έλλειψη δημιουργικότητας έχει να κάνει μάλλον και με την πολυπλοκότητα των διαδικασιών των προμηθειών και την έλλειψη εμπειρίας σε οικονομικές και λογιστικές διαδικασίες.
Από την άλλη φαίνεται ότι δεν υπάρχει όμως πρόθεση για ρήξη με τα παρελθόν, η αποφυγή της αναζήτησης ευθυνών για κακοδιαχείριση των παλιότερων σχολικών επιτροπών συμβαίνει μάλλον για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας, στη λογική του «Περασμένα-Ξεχασμένα».
Λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες του Δήμου και των σχολικών επιτροπών, σε τοποθέτηση μου στη τελευταία συνεδρίαση, πρότεινα την εθελοντική προσφορά υλικών και υπηρεσιών από γονείς και κηδεμόνες μαθητών.
Η εθελοντική εργασία από γονείς για παρεμβάσεις μικρής έκτασης σε σχολικά κτίρια, υπάρχει ως ανεπίσημο μοντέλο εθελοντικής εργασίας σε μικρές κοινότητες, όπου οι δυνατότητες της τοπικής αρχής είναι περιορισμένες.
Το να βάψει για παράδειγμα ένα τοίχο ένας γονιός ή να φτιάξει το χαλασμένο μεντεσέ σε ένα παράθυρο ή να αλλάξει τη καμένη λάμπα, είναι ενέργειες που προφανώς ούτε το ρόλο του Δήμου υποκαθιστούν ούτε φυσικά γίνεται εκμετάλλευση της προσφοράς του γονιού/κηδεμόνα.
Αυτές οι μικρές παρεμβάσεις μπορούν να λειτουργήσουν θετικά όχι μόνο στη συντήρηση των σχολικών κτιρίων αλλά και στην ανάπτυξη ενός αισθήματος ευθύνης γονιών και μαθητών για τη κατάσταση του σχολικού κτηρίου, αφού πολλές φορές η έλλειψη παιδείας από το σπίτι είναι υπεύθυνη για τη καταστροφική συμπεριφορά μαθητών απέναντι στη δημόσια περιουσία.
Είναι πράγματι αλήθεια ότι όσοι έχουμε εικόνες από την επαρχία, πως εκεί τα σχολικά κτίρια είναι πολύ καλύτερα, πιο ζεστά, πιο οικεία, πιο καλά συντηρημένα, όχι γιατί οι δήμοι και οι κοινότητες εκεί λειτουργούν πιο αποτελεσματικά, αλλά γιατί οι γονείς και οι μαθητές, η Κοινότητα δηλαδή, δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την κατάσταση των υποδομών.
Πάνω σε αυτή τη πρόταση μπορώ να προσθέσω το εξής που αφορά και τους νέους:
