Περι πολιτικών συζητήσεων

Είναι συχνές εκείνες οι παραστάσεις της καθημερινής ζωής στις οποίες ο καθένας από εμάς παρευρίσκεται σε συζητήσεις που αφορούν το γενικότερο καλό , σε τοπικό επίπεδο αλλά και σε εθνικό. Φίλοι, γνωστοί,συνάδελφοι είτε συγγενείς, μετουσιώνουν τον οποιοδήποτε χώρο , ένα καφενείο η μια καφετέρια ,ένα σπίτι η μια ταβέρνα σε ένα αυτοσχέδιο κοινοβούλιο. Μια μικρή βουλή στην οποία επιχειρήματα εύστοχα και άστοχα ,αλήθειες και ψέμματα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια θαρρείς, σε έντονες και μη λεκτικές διαμάχες στην προσπάθεια να υπερτερήσει κάποια γνώμη. Και ο καθένας έχει από μία,ασχέτως αν είναι γνώστης του θέματος και αν μπορεί να συμμετέχει στην κουβέντα επάξια, την δεδομένη χρονική στιγμή. Δημοκρατία έχουμε και φυσικά ο καθένας μπορεί να πει την άποψη του ,αλλά είναι τέτοια η επιθυμία και η λαχτάρα του να μιλήσει, με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να αποτυγχάνει να ακούσει την άποψη του άλλου.

Και αυτό σίγουρα δεν μεταφράζεται ως ουσιαστικός διάλογος. Πολιτικές συζητήσεις στις οποίες οι λαμβάνοντες μέρος δεν κατέχουν την ικανότητα της διαλεκτικής ,εφόσον αδυνατούν να ακούσουν τον συνομιλητή τους ,εμμένοντας σθεναρά στις θέσεις τους για τις οποίες είναι βέβαιοι πως είναι αλάνθαστες, μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως κομματικά και παραταξιακά πηγαδάκια.
Από την μία πλευρά κατανοώ πως όλοι μας , με όλα όσα βιώνουμε , με όλα τα σφάλματα και τα λάθη των άλλων, που είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε και να σηκώνουμε στις πλάτες μας , κάπου πρέπει να τα πούμε. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα είδος ψυχολογικής άμυνας που αποφέρει μια ανακούφιση όταν ο άλλος συμφωνήσει με τα λεγόμενα σου, πως κάποιες κινήσεις ήταν λάθος και πως κάποια πράγματα έπρεπε να γίνουν αλλιώς. Μια δικαίωση.
Από την άλλη πλευρά όμως, πως είμαστε τόσο σίγουροι πως κρύβουμε μέσα μας ένα πιθανό εθνικό ευεργέτη με εξειδικευμένες γνώσεις και τεχνογνωσία διαχείρισης ενός κράτους;
Αντιλαμβανόμαστε όλοι την πολυπλοκότητα του προβλήματος η μας είναι δύσκολο να έχουμε έστω μια αντικειμενικά σφαιρική άποψη ; Και κατά κύριο λόγο ,χωρίς να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό , είναι πραγματικά τόσο αγαθές και καλοπροαίρετες οι προθέσεις μας;
Η εξουσία , η καρέκλα, εκτός από ότι μεθάει και διαφθείρει ακόμα και τους πιο δυνατούς είναι ένα φορτίο βαρύ.Ενα καθήκον δύσκολο, που ζητάει πάντα παραπάνω από όσα μπορούμε. Ζητάει θυσίες που πολλοί λίγοι θα έκαναν. Είναι άξια απορίας η υπέρμετρη επιθυμία να αποζητάμε συνειδητά να αναλάβουμε τέτοιο έργο. Εκτός αν βλέπουμε μόνο τις απολαβές που έρχονται μαζί με τον τίτλο, αν έχουμε κάποιο είδος διαταραχής η αν είμαστε έτοιμοι να γίνουμε βορά στο στόμα των λεόντων.
Με βεβαιότητα θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα έβαζαν το χέρι τους στην τρύπα να βγάλουν το φίδι ;Ακόμα και σε ένα ιδανικό είδος διακυβέρνησης σαν αυτό που περιγράφεται στην πολιτεία του Πλάτωνα ,η διακυβέρνηση είναι στα χέρια εκείνων που έχουν την ικανότητα, αλλά στην ουσία δεν το επέλεξαν.
Ποιος είναι ικανός να βάλει πρώτα τους άλλους από τον ίδιο του τον εαυτό;
Ταπεινή μου γνώμη είναι πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά,χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως δεν πρέπει να συζητάμε για τα κοινά -Προς θεού.Θα ήταν όμως ιδιαίτερα ελπιδοφόρο να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, τους παρακάτω ξεχασμένους δυστυχώς από την πλειοψηφία μας, στίχους του Ναζίμ Χικμέτ και του Γιάννη Ρίτσου:

Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;