Απάντηση Δημήτρη Ναυπλιώτη στον Μπάμπη Μπιλίνη

Κύριε Μπιλίνη,

Σαν εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς έκανα τα παρακάτω ερωτήματα αν θέλετε μπορείτε να απαντήσετε στα συγκεκριμένα.

1. Εκλεγμένες κυβερνήσεις από τον ελληνικό λαό δανείστηκαν και καταχρέωσαν με την κάκιστη διαχείρισή τους τον τόπο. Να τους καταγγείλουμε και να αποκρούσουμε τις πολιτικές τους, ναι. Αλλά με ευθύνη και σοβαρότητα. Το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια.

2. Ας μην ξεχνάμε το βασικότερο: η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε εξ αντικειμένου τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια "επένδυση" τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. Αν θελήσουμε να πάμε μονομερώς κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή "επένδυση" πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ. Μόνο φεύγοντας από την ΕΕ θα μπορούσαμε να κηρύξουμε μονομερώς στάση πληρωμών.

3. Αν μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Αργεντινή θα ήμασταν υπέρ της σύστασης Λογιστικής Επιτροπής. Μιας Επιτροπής που θα χαρακτήριζε μέρος του χρέους απεχθές και κατόπιν θα προέβαινε σε στάση πληρωμών.

Πάντως είναι μεγάλη υποκρισία να μιλάτε εσείς και κάποιοι άλλοι για πληρωμένα χέρια και να  διαστρεβλώνετε τα ερωτήματα (και επειδή θεωρώ ότι έχει και προσωπικές αιχμές, ένα πληρωμένο χέρι είναι και αυτό, φίλε που κατ' αποκλειστικότητα πληρώνεται από κάποιο πολιτικό φορέα για να βγάλει τη δουλειά και να κάνει πολιτικές δολοφονίες που έχουν στόχο να πνίξουν κάθε αναπτυξιακή προοπτική για να έχουν ύπαρξη στην κοινωνία)   
 
Σου  επισυνάπτω  δε τις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς για να είναι καθαρές οι απόψεις τον κομμάτων. Όσον αφορά την Πραγματική Δημοκρατία και σημαίνει Πολιτική λύση σου επισυνάπτω δύο άρθρα που ξέρω ότι τα διάβασες και καλό είναι να τα ξαναδιαβάσεις, εγώ πάντως σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γίνει η πατρίδα μου σαν τον Ισημερινό κτλ.

Μισή αλήθεια και προπαγάνδα: http://politicalreviewgr.blogspot.com/2011/04/debtocracy_11.html
H αφέλεια, η κουτοπονηριά και οι ιδεοληψίες προτείνουν εθνική πολιτική: http://ntsoukalis.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html

Για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το Δημόσιο Χρέος αυτή έοχυμε τοποθετηθεί στη Βουλή.
Δες και παρέμβαση του Ν. Τσούκαλη.: http://ntsoukalis.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html

Χαιρετισμούς,
Δημήτρης Ναυπλιώτης

 Υ.Γ  Σε απάντηση των όσων ισχυρίστηκαν οι αντιδήμαρχοι Μοσχάτου - Ταύρου κ. Δημητρίου και Δαμηλάκος, αλλά και ο εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς στην χθεσινή εκδήλωση στο Μοσχάτο για την κρίση χρέους:


«Ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, δεν έχει τοποθέτηση μέσα στην κοινωνική δομή. Είναι πληρωμένο χέρι. Είναι όπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία, πληρώνεις τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Λοιπόν τεχνοκράτης δεν είναι ουδέτερη λέξη» Ανδρέας Παπανδρέου 1975.

Το χρέος είναι ταξικό και η λύση του θα είναι πολιτική. Δεν μπορεί να τίθεται η χώρα υπό διεθνή επιτροπεία  και να ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία. Πολιτική λύση σημαίνει ότι πρέπει να
να απαντήσετε αγαπητοί φίλοι στο δίλημμα.
 Πραγματική Δημοκρατία ή νεοφιλελευθερισμός (μνημόνιο);

Απαντάμε

Κατά τη διαδικασία δημιουργίας του ταξικού χρέους (δυσθεώρητου για να μη ξεχνιόμαστε) έγιναν και διαδικασίες μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μεταξύ άλλων, η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε και συρρικνώθηκε η αγροτική παραγωγή, φτιάχτηκε ένα κράτος διαπλοκής και διαφθοράς βασισμένο σε πελατειακές σχέσεις το οποίο μεταφέρει τον όποιο πλούτο στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και σε μικρές κοινωνικές ομάδες. Βεβαίως, το βιωτικό επίπεδο του ελληνικού λαού ανέβηκε σημαντικά.

Πρωτομάστορας σ’ αυτόν τον μετασχηματισμό βέβαια, ο Ανδρέας Παπανδρέου – οι επόμενοι συνέχισαν, λιγότερο ή περισσότερο «επιτυχημένα» αυτό το έργο.

Το ταξικό χρέος εξυπηρέτησε αυτόν τον μετασχηματισμό. Μέρος του πλούτου τον οποίο εξυπηρέτησε το χρέος, πέρασε στην κρατική-πολιτική πελατεία όλων των ειδών (κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ομάδες συμφερόντων, μίζες, κλπ).

Ένα άλλο μέρος πέρασε στους δανειστές (τόκοι αλλά και εισαγωγές). Όμως, ένα άλλο μέρος εξυπηρέτησε την αύξηση του βιωτικού επιπέδου.
Το δίλημμα «Πραγματική Δημοκρατία ή νεοφιλευθερισμός» μπορεί να τεθεί στα φοιτητικά αμφιθέατρα του 1975 ή στα παγκάκια του Ζαππείου.

Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται στην ελληνική κοινωνία με το αδιέξοδο της κρίσης χρέους είναι: Τι μπορεί να περισωθεί από το βιωτικό επίπεδο του 2008 και με ποιό τρόπο. Παραπέρα, πώς πρέπει να μετασχηματισθεί η κοινωνία και η οικονομία, ώστε και πλούτος να παράγεται και να κατανέμεται δίκαια – ο πιθανός δανεισμός δε να εξυπηρετεί πραγματικές αναπτυξιακές ανάγκες.

Τέλος, πρέπει ρητά να αποδοθούν ευθύνες, πολιτικές και οικονομικές, στους υπεύθυνους και όποιο μέρος του πλούτου ενθυλακώθηκε, να ανακτηθεί.

Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι οι ιδεολογικές ή ιδεοληπτικές διαφορές. Όσο το ζήτημα «Πραγματική Δημοκρατία ή νεοφιλευθερισμός» αγνοεί τα πραγματικά ζητήματα της κοινωνίας, έχει εύκολη απάντηση, την οποία αβίαστα δίνει ο σχολιαστής.

 Τιμωρούμε τους δανειστές, τον παγκόσμιο καπιταλισμό, το νεοφιλευθερισμό και στην πορεία τα τα τοπικά πολιτικά και οικονομικά λαμόγια. Η μικρή λεπτομέρεια που διαφεύγει είναι η καταβαράθρωση του βιωτικού επιπέδου που συνεπάγεται αυτή η επιλογή και η απουσία προοπτικής ουσιαστικής ανάκαμψης στο ορατό μέλλον.

 Εκτός εάν, η κρίση του ελληνικού χρέους οδηγήσει στους αμέσως επόμενους μήνες σε παγκόσμια αναδιάταξη. Το υποτιθέμενο δίλημμα, όσον αφορά την κοινωνία, είναι μάλλον χιλιαστικό.
Η αφαίρεση (σε τρέχουσες τιμές) μόλις 5 δισ από το ΑΕΠ το 2010 έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στις αρχές της αποσάθρωσης. Αναμφίβολα, οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχαν καταστροφικά αποτελέσματα.

Οι πολιτικές αυτές δεν ήταν μονόδρομος. Ήταν συνειδητή επιλογή προστασίας του πελατειακού κράτους, με προοπτική την μακροημέρευσή του και μετά την επερχόμενη καταστροφή. Η απάντηση σ’ αυτό, δεν μπορεί να είναι η ομαδική αυτοκτονία μια ολόκληρης κοινωνίας.

Η ΔΗΜΑΡ με τις Θέσεις του 1ου Συνεδρίου και την πρόσφατη απόφαση της ΕΕ, τοποθετείται κατηγορηματικά υπέρ μιας πορείας εξόδου από την κρίση που ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στην κοινωνία και προωθεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίζουν μια αναπτυξιακή πορεία στο άμεσο μέλλον.

 Προωθεί βεβαίως και μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την απονομή ευθυνών, πολιτικών και οικονομικών, στους υπεύθυνους αλλά και θα αποτρέψουν την επανάληψη της αυτοκατοστροφικής διαδρομής. Η ΔΗΜΑΡ επιλέγει να μη παροτρύνει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας να ζωστεί με εκρηκτικά για να καταφέρει ένα κάποιο πλήγμα στον καπιταλισμό στο όνομα της ταξικότητας του χρέους.

Αυτή η στάση ευθύνης τη φέρνει σε αντιπαράθεση με τους ιδεοληπτικούς, τους χιλιαστές και τους λαϊκιστές της πολιτικής. Με τις λίγες δυνάμεις της στέκεται μπροστά στην πρόκληση, καταθέτοντας όμως όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δεν καλύπτεται πίσω από εθνικοπατριωτικούς και ιδεολογικούς φερετζέδες.

Δημήτρης  Ναυπλιώτης