Για την Παραλία του Μοσχάτου

Βρέθηκα κατά λάθος, ένα απόγευμα με την Έλενα (την 10χρονη κόρη μου),


να κάνουμε βόλτα στην παραλία του Μοσχάτου. Είναι ένα κομμάτι ανάμεσα στον Κηφισό και τον Ιλισό, ξεχασμένο από τον χρόνο. Θυμίζει τις αλάνες του '70,
μόνο που αντί για πιτσιρικάδες να παίζουν μπάλα, κρυφτό, βλέπεις καμιά 30αρια μαντράχαλους να παίζουν με τα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια τους.
Το τοπίο εγκαταλειμμένο και βρόμικο, επιβεβαιώνει την ανευθυνότητα αρμόδιου φορέα. Η περιοχή ανήκει στα Ολυμπιακά Ακίνητα όπως και το υπόλοιπο
κομμάτι της παραλίας, που βρίσκεται το Beach Volley και το Taekwondo. Υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ εταιρείας – Δήμου και κατά καιρούς υπήρξαν διάφορες κινητοποιήσεις από τους κατοίκους μπας και γίνει κάτι. Προς το παρόν το απολαμβάνουν οι τηλεκατευθυνόμενοι πιλότοι και μερικοί «ψαράδες».
Στη τσιμεντένια προβλήτα έχουν παραταγμένα στη σειρά τα καλάμια τους ερασιτέχνες "ψαράδες" που περιμένουν υπομονετικά να τσιμπήσει κάτι. Οι ερωτήσεις της Έλενας δεν είχαν τελειωμό: Γιατί ψαρεύουν σε τόσο βρώμικα νερά; Τα τρώνε τα ψάρια που πιάνουν; Γιατί δεν έρχονται κάποιοι να καθαρίσουν; Και τότε ξαφνικά κάτι τσίμπησε. Η Έλενα είδε ένα καλάμι να λυγίζει και φώναξε με συγκρατημένο ενθουσιασμό "έπιασε ψάρι!".
Πλησιάσαμε δειλά, (μην καρφωθούμε κιόλας), και περιμέναμε να δούμε το ψάρι,
καθώς ο "ψαράς" μάζευε αργά - αργά την πετονιά.
"Θα είναι μεγάλο", μου ψιθύρισε η Έλενα, "το καλάμι είναι πολύ λυγισμένο".Κάποια στιγμή βλέπουμε κάτι πρασινωπό να αναδύεται στην επιφάνεια."Ώχ, ένα πατσαβούρι! " μου είπε απογοητευμένη και με τράβηξε από το χέρι μακριά.
Περπατήσαμε για λίγο αμίλητοι στην προβλήτα χαζεύοντας τη βρώμικη θάλασσα ενώ ο ήλιος έδυε πίσω από την Καστέλα.
- Τελικά δεν είναι ψαράδες αυτοί, μπαμπά.

- Και τι είναι μωρό μου;

- Είναι υπάλληλοι του δήμου που καθαρίζουν την θάλασσα.

- Πολύ καλή ιδέα, σκέφτηκα και τους ξαναείδα όλους με συμπάθεια.

του Πέτρου Γκέλα